Biebrzański Park Narodowy

Ten największy park narodowy w Polsce (i jeden z większych w Europie) utworzono w 1993 roku. Obejmuje on tereny Kotliny Biebrzańskiej, aż do ujścia Narwi. W latach 1989-1993 był to Biebrzański Park Krajobrazowy. Już od lat 20. XX-wieku podejmowano działania mające na celu ochronę obecnych terenów Parku. W związku z tym utworzono rezerwat przyrody Czerwone Bagno oraz rezerwat Grzędy. Szczególnie chronione są tu lęgowiska ptaków oraz rzadkie w tej części Europy obszary wodno-błotne. W Biebrzańskim Parku Narodowym znajduje się największe skupienie torfisk w Polsce. Miejsce to słynie z występowania takich gatunków zwierząt jak łosie, wilki, orły (bielik, przedni oraz krzykliwy). Można tu spotkać przedstawicieli bezkręgowców (ponad 700 gatunków motyli, prawie 500 gatunków pająków i chrząszczy). Szczególną ochroną objęte są takie rośliny jak brzoza niska, storczyk szerokolistny, kruszczyk błotny. Na terenie Parku położone są Bagna Biebrzańskie, gdzie żyje ponad 250 gatunków ptaków. Podczas II wojny światowej ukrywali się tutaj partyzanci. W Parku znajduje się twierdza Osowiec, która służyła jako umocnienie zachodnich granic imperium rosyjskiego. Przez Biebrzański Park Narodowy przebiega również część Kanału Augustowskiego. W pobliżu znajdują się zabytki architektury przemysłowej - drewniane wiatraki holenderskie, XIX-wieczne młyny wodne.

Park został wpisany do rejestru ostoi ptaków BirdLife International oraz do terenów objętych konwencją ramsarską.